O Ars, panacea ou quimera

Cara a 1274 retírase ao Puig de Randa, un monte situado no centro de Mallorca, onde se entrega á meditación e á contemplación; alí, facendo vida de ermitán nunha cova, acontécelle a iluminación e decide escribir o seu sistema filosófico, o Ars. Dito Ars (palabra latina que significa ‘Arte’ en castelá) era unha técnica complexa, que el mesmo ideou, para interpretar a realidade, atopar a verdade e demostrala; e deste xeito xustificar a fe cristiá pola razón. E iso mediante técnicas racionais semimecánicas, de notación simbólica e de diagramas combinatorios.

A Arte, dotada dunha vocación universal e da cal fixo diferentes versións, partía de principios comúns ás tres relixións monoteístas da época (cristiá, musulmá e xudía) e tiña que ser infalible na conversión dos «infieis». Doutra banda, a Arte constituía, segundo el, un método apto para todas as áreas do saber do século XIII (teoloxía, ciencias naturais e humanas).

Tratábase dun intento, inxenuo e xenial ao mesmo tempo, de mecanizar e facer matemático o coñecemento. En todo caso, unha tarefa filosófica inxente á cal consagrou a súa vida e a súa obra literaria, de tal maneira que mesmo as súas novelas e poesías tiñan por obxectivo a divulgación teolóxica e a aproximación do lector á ‘Arte’.