París

RAMON LLULL EN PARÍS

Ramon Llull viaxa polo menos catro veces a París. A primeira estancia prodúcese entre 1287 e 1289, período no cal escribe Félix. A cidade atráelle como meca da sabedoría occidental da época, onde ten a súa sé a universidade máis famosa de Europa. Na abadía de Saint-Denis difunde o seu Art ante o escepticismo dos seus oíntes; entre eles predominan os seguidores do pensamento de Averroes, filósofo e médico andalusí que tivo grande influencia no pensamento medieval latino. Mentres Llull se esforzaba en probar mediante a razón as verdades da fe, os averroístas negaban a necesidade de facelo.

Efectúa outro intento docente en 1295. Acode de novo á capital francesa entre 1297 e 1299, traballando por conseguir o apoio do rei Felipe IV o Fermoso á súa causa e sen deixar de escribir contra o averroísmo. A este período pertencen L’arbre de filosofia d’amor (‘Árbore de filosofía de amor’) e Lo cant de Ramon (‘Canto de Ramón’), dous dos seus libros místicos máis inspirados. A derradeira estancia de Llull en París prodúcese entre novembro de 1309 e setembro de 1311, cando escribe Vita coetanea, considerada unha das autobiografías máis fieis e íntimas da Idade Media europea; foi ditada en latín a un frade da cartuxa de Vauvert (nos actuais xardíns de Luxemburgo) e máis tarde transcrita ao catalán.

Ramon Llull consegue na Sorbona o «maxisterio en artes», equivalente a un doutoramento. Ademais, a súa obra Ars brevis merece, nun documento do 10 de febreiro de 1310, a aprobación de corenta membros da Universidade de París, mestres e bachareis en artes e medicina.

PARÍS, ENTÓN E AGORA

París, situada xunto ao Sena, é dende hai séculos, non só a capital de Francia, senón unha das cidades máis importantes de Europa. O corazón histórico da cidade localízase na illa da Cidade (îlle de la Cité), onde se alza a catedral de Notre-Damme. No ano 52 a.C. os romanos arrebataron París aos parisii (galos), e dominaron a cidade ata o 508 d.C., cando pasou a mans dos merovinxios. Durante a Idade Media foi unha das cidades, política e culturalmente falando, máis activas do continente.

O acervo patrimonial de París é enorme; non en balde, en 1991, a UNESCO considerou o núcleo antigo xunto ao Sena Patrimonio da Humanidade. Aquí unicamente destacaremos algúns monumentos relacionados coa Baixa Idade Media. Quedan poucos testemuños de arte románica: parte do campanario e da igrexa de Saint-Germain-des-Prés (séculos X-XII). En canto ao gótico, destacan a igrexa de Saint-Denis (séculos XII-XIII) e a catedral de Notre-Damme, comezada en 1163 e rematada en 1345, coas dúas torres altísimas de case setenta metros de altura; a Sainte-Chapelle, coñecida polas súas vidreiras, é obra do rei Luis IX o Santo e consagrouse en 1248.